Te nuty nie chwyciły - październik i wstecz

Imogen Heap - Ellipse [2009]
Metus-Deliverance [2008]
Placebo - Battle for the Sun [2009]
Dolores O'Riordan - No Baggage [2009]
The Gathering - The West Pole [2009]
Clan Of Xymox -In Love We Trust [2009]
The Used - Artwork [2009]

Franz Ferdinand - Tonight: Franz Ferdinand [2009]

Zacznijmy od stycznia tego roku, a więc Panie i Panowie – w styczniu uznałem że mamy już … płytę roku i nie warto więcej wsłuchiwać się w następne propozycje innych wykonawców. Bowiem Franz Ferdinand wydał płytę, która mną zawładnęła. Tak, przyznaje się, nie za dużo czasu poświęciłem poprzednim 2 albumom grupy, mimo że ich muzyka zwracała na siebie uwagę. Jednak zawsze mnie coś irytowało w ich stylu grania, zawsze coś mi przeszkadzało, by uznać ich granie za idealne. Tym albumem przekonali mnie całkowicie do swojej koncepcji muzyki. To jest rewelacyjny album.

Ich muzyka posiada wszystko, coś do tańczenia, coś do słuchania, może lecieć w tle, można się w nią wsłuchiwać. Wielce się dziwię, że dziś nie jest to muzyka odgrywana na dyskotekach, słuchana w radiu, samochodzie, że jest to muzyka alternatywna – DLA MNIE FRANZ FERDINAND TO WYZNACZNIK WSPÓŁCZESNEJ MUZYKI – TO ONI GRAJĄ DOBRĄ MUZYKĘ. Od tego powinniśmy zaczynać poznawanie popularnej muzy. Ja zacząłem już w styczniu.

Do maja był to mój niekwestionowany typ na płytę roku 2009.
Poniżej mój ulubiony kawałek na płycie - szczególnie zwracam uwagę na druga część, elctro-trans...?

Piano Magic - Ovations [2009] Editors - In This Light And On This Evening [2009]

Uwaga Joy Division powraca!

Porównanie – to sposób na określenie zjawiska, które nie umiemy pojąć czy zrozumieć, do rzeczy nam znanych, określonych. Tak też się działało w przypadku poznawania tych dwóch płyt. Pierwszym porównaniem jest odniesienie tej muzyki do twórczości Iana Curtisa z zespołem. Drugim - porównanie czegoś co rozumiemy do niezrozumiałego. Editors z nową płytą, daje nam przebojowy, chwytliwy wymiar mrocznej muzyki. Piano Magic, w żadnym wypadku nie jest przebojowe, ale za to chłód bijący z tej muzy jest porażający…

Nie da się nie porównywać obu płyt do dokonań nieistniejącego zespołu początku lat 80-tych Iana Curtisa. Dokładnie tak samo podchodziłem do Piano Magic - Ovations co do Joy Division - z odrzuceniem i nieprzyjemnością, prawie(?!) nic mi się w niej nie podobało po pierwszych przesłuchaniach. Zbyt trudna do zrozumienia od razu. Do pewnego momentu. Przełomem dla nowej płyty Piano Magic było wspólne słuchanie na przemian dwóch płyt - ich i nowej produkcji Editors (Zaraz dostanie mi się od fanów Editors) zespołu który całą swoją twórczość opiera na fascynacji Joy Division. W odróżnieniu do Piano Magic – Editors serwuje nam dość prostą, wpadającą w ucho powtarzalność wstawek elektronicznych w każdym z utworów. Efekt – jest to szybko przyswajalne, a nawet staje się przebojowe.

Jeśli miałbym oceniać te produkcje, koniecznie trzeba byłoby zastosować różne kategorie mimo, że odniesienia są przecież takie same. Dziś jednak Editors przegrywa w muzyce po zmroku…

...choć nie w tym utworze



hmm, a miało być bardziej gitarowo niż keybordowo...

The Decemberists - The Hazards of Love [2009]

Najbardziej lubię niespodzianki. W muzyce w szczególności. Dlatego tak dużo poszukuje muzyki nieznanej mi dotąd. Nie jestem typem słuchacza który lubi te piosenki, które już zna, dlatego radio Złote Przeboje, Karolina, czy RMF’fm lub oparte na takiej formule są dla mnie nie do zniesienia. Wszystko co w nadmiarze zaczyna nam wychodzić bokiem. Co to wszystko ma wspólnego z The Decemberists?

Usłyszałem w moim ulubionym radiu, w mojej ulubionej audycji utwór ze składanki - Va Dark Was The Night 2009 utwór tego zespołu właśnie. Oszalałem na jego punkcie. Koniecznie chciałem posłuchać więcej tej kapeli. Dorwałem najnowszą płytkę, słucham od początku w skupieniu, nocą, a jakże i… płyta stała się moim pierwszym albumem roku, mimo że nie doczekałem w niej utworu w którym się zakochałem. Na tej płycie go nie ma! Na poprzednich zresztą tez go nie ma…
Zaskakujące?

Płyta ta jest albumem koncepcyjnym – w którym każdy utwór ma swoje miejsce, które nie śmie opuszczać. Trudno zresztą szukać na niej przebojów – muzyka tu cały czas się przewija, zmienia kolor, nastrój i absorbuje całą naszą uwagę, z każdym nowym przesłuchaniem jeszcze bardziej.

Dziś wcale się nie dziwię, że kompozycja „Sleepless” nie zmieściła się na tej rewelacyjnej płycie. Dlatego jako niespodziankę i dodatek do tej wspaniałej płyty proponuję odsłuchać właśnie ten odrzucony utworek

Neurosis - Given To The Rising [2007]

Dopiero w którąś styczniową długą noc tego roku, po przeczytaniu kilku recenzji wpadła mi w ręce płytka zespołu Neurosis z przed dwóch lat. Przyznaje się, nie znałem twórczości tej ekipy, ale też istotnym jest fakt grania przez ten zespół odległych dla mnie nurtów muzycznych. Metal, w tym odmiany ekstremalne tego gatunku, mimo że znane mi, nie porażały mnie od czasu Slayera z końca lat 80-tych. Miałem wrażenie iż ciężki metal wylądował w ślepym zaułku i tam pozostał. Błąd

Jak sobie przypominam, w międzyczasie był niezły Type O Negative zasłyszany u Tomka Beksińskiego, i… nic więcej nie pozostało w mej pamięci. A właśnie tropem TON-ów podążał jak myślę Neurosis (nie przestudiowałem jak dotąd reszty dyskografii) A zawartość płyty co tu dużo mówić – rewelacyjna.

Znajdziemy tu to co tak lubię - emocje w muzyce. Od elektroniki, po ciężki doom, pozornie prosta, faktycznie pełna smaczków muzyka. Operowanie nastrojem od delikatnych, kojących nut po przepełnione bólem, agresywne, surowe i ciężkie elementy. METAL IS NOT DEATH!!!

Bon Iver - For Emma, Forever Ago [2008]

Najpiękniejsze smęcenie jakie słyszałem w roku 2008. Płyta rozwala swoją prostotą, z jednej strony ascetyczna w wyrazie instrumentalnym, z drugiej jakby kpina z potrzeby tworzenia super dopracowanych utworków (potworków) w idealnych warunkach nagraniowych. Czy do życia potrzebna jest nam ta cała machina wymuszająca w nas pogoń za nowościami, za wytworzonymi bzdurnymi potrzebami? wymuszająca w nas rezygnację z najprostszych środków wyrazu?

Tak oto niejaki Justin Vernon, wziąwszy gitarę i kilka przeszkadzajek, zaszył się gdzieś w głuszy Ameryki Północnej i stworzył coś czym zachwycam się nie tylko ja. Człek będący trybikiem w wielkiej machinie idiotycznej rzeczywistości.

A to co usłyszycie w prezentowanym poniżej clipie - Cóż, dla mnie Bobby McFerrin może mu tylko co najwyżej buty wypastować...

Dick4Dick - Summer Remains [2009]

No, no – kto by pomyślał, że po dość zimnym przyjęciu przeze mnie piosenki „Hollywood” lansowanej na wielki przebój w trójce i innych stacjach grających rocka – płyta już za pierwszym razem wywrze na mnie takie wrażenie. Tym bardziej, że nie lubię zbytnio elektro-trans-eksperymentów. Chłopcy z D4D nie tylko odeszli od tej stylistyki, to w dodatku płyta nie jest składanką piosenek jedna po drugiej, gorsza lepsza itd.. Nad tą płytą jest jakaś aura niesamowitości, nieprzewidywalności, a i wspomniany utwór jakby całkiem odmieniony – stał się wartościowszy. Ale mniejsza o ten utwór. Jak wspomniałem, nie należy szukać na tej płycie osobnych kwiatków, ona jako całość odkrywa przed nami nowy zakątek świata, dziwny, nieobliczalny, a przy tym bardzo ciekawy.


No, no – wysoko chłopaki mierzą, na polskiej scenie zamieszali, oj, zamieszali – będzie wysoko ta płyta w rankingach płyt roku…

Yeah Yeah Yeahs - It's Blitz! [2009]

Mam ogromny sentyment do kobiet, lub może do natchnionego ich głosu. Niby słyszałem wcześniej o zespole Yeah Yeah Yeahs, ale jakoś nie zapisał się w mojej pamięci choćby jeden utwór, ot po prostu wiedziałem, że istnieją, jak wiele innych zespołów które sobie pogrywają. I pewnie dalej bym o nich nie wspominał, gdyby nie jeden utwór. Tak poznałem całą zawartość najnowszego albumu. Co można powiedzieć o tej płycie? Że zła nie jest, że głos Karen jest intrygujący i odpowiada mi, ale…

No właśnie czegoś tu brakuje, schowane gitary, zbyt duża ilość syntezatorów, ta muzyka stała się taka cukierkowata, zbyt ugrzeczniona, a całość przewidywalna. Doskonale nadaje się do tańczenia, do potakiwania w samochodzie, niestety nie do przeżywania – w mojej ocenie na nocne słuchanie zostaje nam tylko ten piękny utwór zamieszczony poniżej

Timesbold - Ill Seen Ill Sung [2008]

Z moich kolejnych tegorocznych styczniowych poszukiwań na top listach płyt roku 2008 znalazłem artystę uduchowionego. Timesbold tworzą muzykę z pogranicza ballady, akustyczno-folkową. Utwory nagrane w konwencji country z domieszką bluesa, podstawy amerykańskiej kultury pozytywnie nastrajają. Ta płyta świetnie nadaje się na zimne wieczorne przesiadywanie przy kominku. Czujemy się tak jakbyśmy nagle cofnęli sto lat wcześniej na amerykańską prerie i samotnie spędzali wieczory spoglądając w dal…
A co najważniejsze – nie jest to wtórne, to z całą pewnością świeża, nowa muzyka.

Dla mnie bomba.

Agua De Annique - Pure Air [2009]

Końcem stycznia ukazał się drugi album Agua de Annique Na krążku znalazło się 13 kompozycji utrzymanych w kameralnej stylistyce. Gdyby to były własne kompozycje Anneke van Giersbergen, gdyby były to jej własne piosenki. Niestety, wśród swoich WSPANIAŁYCH własnych utworów płyta składa się w większości tylko z PRZECUDOWNIE wziętych na warsztat kompozycji innych artystów.

Tak oto powstał zbiór przemiłych, łagodnych piosenek, które niesamowicie zapadają w ucho, lecz nie będzie można klasyfikować tej płyty w zestawieniach rocznych. Wielka szkoda…

Cóż zatem pozostaje? tylko odsłuchać ten właśnie utwór i zrozumieć dlaczego boleję nad niemożliwością brania tej płyty w rankingu płyt roku. I nie wspomnę nawet, że Ania po prostu jest piękna!

Metanoia - koncert w Żywcu

Pojechaliśmy po raz kolejny w tym roku w Beskidy, ale tym razem zaplanowaliśmy nocować pod namiotem. Wypadło nocować nad jeziorem Żywieckim. Tak przypadkiem w Zarzeczu odbywał się festyn. Impreza raczej lokalna, raczej nic godnego uwagi - wracaliśmy przed 22-gą na pole namiotowe. I tu niespodzianka - alternatywna impreza w ogródku piwnym w moim stylu. Kończył się akurat występ jednej kapeli rockowej i nie miałem żadnych nadziei na cuś fajnego. Dobrze że zapytałem czy jeszcze coś tu dzisiaj się będzie działo...
A działo się i to bardzo - czy słyszeliście na żywo Eddie-go Vader-a z mniej więcej 1 metra odległości? Ja nie musiałem - wystarczy że byłem w Zarzeczu...

Po pierwszych taktach i intonacji wokalisty gęsia skórka wyszła i nie zeszła do końca koncertu. Te utwory na zakupionej Ep-ce są lepsze niż tegoroczne wydawnictwo Pearl Jam - SŁOWO DAJĘ!
Wejdźcie choćby na myspace zespołu i odsłuchajcie tych kawałków... nic więcej nie trzeba pisać

Bat For Lashes - Two Suns [2009]

Płyta „Two Suns” pojawiła się na półkach sklepowych na początku kwietnia. Od maja nie schodziła u mnie z repertuaru nocnego słuchania. Ciężka w odbiorze za pierwszym, czy drugim odsłuchem, mroczna i mistyczna, dlatego też poznawanie krążka należy wykonywać samemu tylko nocą, gdzie będziemy mogli wczuć się w moc emocji zawartych na niej. Natasha z każdym kolejnym utworem odsłania nam swoją ciemną, romantyczną duszę. Perła w kolekcji tegorocznych płyt – To była moja druga płyta roku której nikt nie przebije
… do czasu

Сергей Калугин Sergey Kalugin - Nigredo [1994]

W cyklu znalezione po latach dorwałem płytę intrygującą. Tak naprawdę nie wiem co o niej napisać, ale warto powiedzieć ze siedzi gdzieś w głowie. Wręcz ascetyczny sposób zabierania się do nagrania płyty. Mamy tu tylko charyzmatyczny głos w słowno-muzycznych prezentacjach, oraz gitarę. Nie ma tu miejsca na inne instrumenty, na smaczki tła muzycznego. Nic innego nie zwraca naszej uwagi, ale jak Kaszpirowski - przyciąga nas ta płyta z jej gotyckim klimatem. W jakiej skali ocenić ten album? arcydzieło?

Tides Of Man - Empire Theory [2009]

Letnia posucha muzyczna objawiła się wrześniowym łomotem. Czy ktoś lubi The Mars Volta ? Jeśli tak to szczerze polecam ten album, to tak jakbyśmy słuchali w szczytowej formie spółkę Cedrica Bixlera i Omara Rodrigueza - dla mnie było warto poznać następców...

Tori Amos - Abnormally Attracted to Sin [2009]

Nie czekałem, nie spodziewałem się po Tori powrotu do najlepszych czasów, gdy umiała wydobyć emocje z prostych dźwięków. Zaskoczyła mnie niesamowicie. Na wieczorne ciemne odsłuchy, na wieczorną gęsią skórkę słuchając tylko Ją. Ta płyta jest powyżej jej przeciętnej a więc

- niesamowicie dobra

Gazpacho - "Tick Tock" [2009]

Z wysokiego "C" Za każdym razem gdy odkrywam nową kapelę, z najnowszą rewelacyjną płytą - myślę sobie - to jest płyta roku, tego nikt nie pobije...

W tym roku było było już tak ze trzy lub cztery razy.
Zacznę od końca - od tego czego nie pobije nikt ...do następnego razu.

Gazpacho - "Tick Tock" [2009]
Od miesiąca przeżywam ekstazę, to pływanie w piasku, tykanie bomby która za każdym nowym odsłuchem jest coraz mocniejsza, po prostu nie da się od tej płyty oderwać.

Jesienny poczatek

Jesień zawitała,

jesień tak mroczna, posępna, zimna i zła jak moje fascynacje muzyczne, jak moja pora dnia po zmroku. To będzie mój pamiętnik muzycznych podróży…